دیدم توی پارک شهر به تنهایی گام می‌زند. چند قدم راه می رود، می‌ایستد و باز لنگان لنگان راه می رود و با سینه و شکم‌ خودش ور می‌رود. به او که رسیدم نگاهی عاقل اندر سفیه به وی انداختم و پرسیدم: حالت خوبه؟ کسالتی نداری؟ چیزیت نشده؟ ببینم دل‌درد داری؟ اسهال گرفته‌ای؟ باز سبزی و میوه نشُسته خورده‌ای؟ چند بار بهت گفتم این فرنگی‌ها، زن و مرد شان، طهارت نمی‌گیرند؟ گفتم مواظب خودت باش؟ گفتم به آنها دست نده! گفتم خیلی‌هاشون دست‌شون را هم پس از رفتن به توالت نمی‌شورند. کاغدی به ماتحت‌شان می‌کشند و همین‌جوری با دستِ نشُسته می‌آیند به ‌تو دست می‌دهند، توی میوه فروشی‌ها، میوه‌ها را (دست‌پلکو) می‌کنند؟ اسکناس و پول خُردی که توی سوپرمارکت‌ها، پای صندوق‌ها، به تو می‌دهند از ماتحتِ سگ هم آلوده تر است؟

*
با دیدن من ناگهان جا خورد.

به دست‌هایش خیره شد، گفت: دست؟ اسکناس؟ آلوده؟ اسهال؟ مردک حواس‌اش کلا پرت بود.
دست روی شکم‌اش گذاشت گفت: آقا شما فکر می‌کنید شکم من گنده شده‌ست؟
گفتم چی؟
گفت: مگر شما آخرین گزارش کارشناسی اطبا و پزشکان را ندیده‌اید؟ نخوانده‌اید؟
گفتم: کدام گزارش؟ کدام کارشناس؟
از توی جیب‌اش بریده روزنامه‌ای بیرون آورد و به‌دستم داد. عین جمله‌ای را که توی آن بریده خواندم اینجا نقل می‌کنم:
« کارشناسان پزشکی اعلام کردند بین قطر شکم و کند ذهنی و خرفتی در دوران پیری رابطه وجود دارد و هر چه قطر شکم بیشتر باشد فرد در دوران سال‌خوردگی خرفت‌تر می‌شود».

*
شستم خبردار شد. دیدم می‌خواهد به من کنایه بزند. گفتم: تو که چاق نیستی، تو که شکم نداری! نکنه می‌خواهی از قطر شکم من ایراد بگیری؟ نکنه می‌خواهی بگویی من کند ذهن و خرفت ...؟
دست‌پاچه شد، گفت: آقا استغفرالله، این چه حرفی‌یه شما می‌زنید؟ شما ماشالله گردنتون تبر نمی‌زنه.
گفتم: گردن من چه ربطی به تند ذهنی یا کند ذهنی داره؟
شنیدم زیر لبی گفت: سؤال هم نمیشه ازش کرد، عجب گرفتار شدیم ها...
گفتم: شنُفتم چی گفتی ها... تو فکر کردی من خرفت‌ام؟
در حالی‌که قسم می‌خورد و آیه می‌آورد و از تفسیرها و تحلیل‌هایم در وبلاگ برای بی‌گناهی خود شاهد و گواه می‌آورد، من خود تو فکر فرو رفتم، که ای دل غافل... پیر شدیم ها... ولی خرفت؟ نع نع نع ... نع!
*
یادم آمد همین دیروز بود که عیال باز غُر ‌می‌زد و می‌‌گفت قطر شکم‌ات از 140 سانت تجاوز کرده‌است. تا دو سه ماه پیش عجیب لاغر کرده بودی!
گفت: سرانجام سکته می‌کنی ها... انفارکت می‌کنی ها... یتیم‌ام می‌کنی ها...
گفتم: جراحی چشم نگذاشت به ورزش ادامه دهم...
حرف‌ام را قطع کرد و گفت: گیرم دکتر، ورزش را موقتا ممنوع کرده بود ولی آیا گفته بود باید در عوض روزی این قدر شیرینی و بستنی و کاپوچینو بخوری؟ توی باغ زیر درخت مو بنشینی و هی ودکالایم بیاشامی؟
گفتم: خانم رسوا مون کردی توی اینترنت!

گفتم نگاهی به چپ و راست‌ات بیانداز. همسایه‌های مون دارند گُر گُر می‌میرند، مثل برگ خشک درخت در فصل خزان می‌افتند!

"روبرت" در 68 سالگی سکته کرد و مرد. "هربرت" در هفتاد سالگی رفت. "کارل" و "رودُلف" یکی پس از دیگری در سنین متوسط رفتند.

مگر من چند سال دیگر عمر می‌کنم؟ که حتا یک بستنی نخورم؟ که حتا یک جین‌تونیک یا ودکالایم در سایه درخت انگور ننوشم؟ که حتا ...

از اقوام و فامیل در ایران کم‌تر کسی به هفتاد رسید... خانم جان بگذار این چند صباحی که باقی‌ست آن‌جور زندگی کنم که خودم دلم می‌خواد.
لا الاهِ الی‌الله ... خدا آدم را گرفتار زن ایرادگیر نکند، خصوصا این فرنگی‌های زبون‌نفهم!

*
گفتم «حکیم عمرخیام» را که می‌شناسی؟
گفت کی؟ کیّام؟ تازه با او آشنا شدی؟ دعوت‌اش کردی؟
ناهار میمونه؟ غذا چی درست کنم؟ فیله مینیون؟

چند سال پیش بود، کتاب رباعیات خیام را، ترجمه به چند زبان، از جمله زبان آلمانی، به او
کادو داده بودم و چه قدر از خواندن‌اش لذت برده بود. حالا همه چیز یادش رفته. او هم مثل خودم پیر شده است...
*
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست [+]
*
حالا که صحبت از گندگی شکم شد اجازه بدهید داستانی از «ایدی آمین» برای‌تان تعریف کنم:
هنگامی که کشور زئیر، کنگوی سابق، دچار قحط‌سالی شده بود و مردم نان در سفره نداشتند، ایدی آمین، دیکتاتور اوگاندا، یک هواپیما پر از آبجو برای مبارزه با گرسنگی به کنگو فرستاد و وقتی به او گفتند «موبوتو سه‌سه‌کو»، از حیرت مات‌اش برده است، ایدی آمین از خنده غش کرده بود.

*
اسدالله علم در خاطرات‌اش می‌نویسد ایدی آمین که با پیام صلح و آشتی و برای میانجی‌گری بین ایران و عراق به تهران آمده و خدمت شاهنشاه شرفیاب شده بود، وقتی اعلی‌حضرت توضیحات قانع کننده مبنی بر حقانیت ایران بر اروند رود به سمع‌اش رسانید، ایدی آمین رو به اعلیحضرت کرد و گفت: مژستی! چرا چند تا هوا پیما به بغدادنمی‌فرستید و دهان این صدام را سرویس نمی‌‌کنید؟
*
آقا کی گفته هر کس شکم‌اش گنده است خرفت است؟
همین رفیق نازنین و نادیده‌ام ممدلی ابطحی را ببینید. گیرم شکم‌اش به گندگی شکم من نیست ولی مگر او خدای ناخواسته خرفت است؟ به‌عکس، نوشته‌های سنحیده و پخته و سنگین‌اش میلیون‌ها خواننده دارند.
حیف که با پوست و گوشت و استخوان از این سیستم دیکتاتوری آخوندی، که بر ایران حاکم است دفاع می‌کند، و زیاد برایش مایه می‌گذارد. که البته ما که طرفدار آزادی بیان هستیم حرفی نداریم، دفاع بکند! اگر او نکند کی بکند؟ بالاخره آخوندی گفته‌اند، ملایی گفته‌اند...
دستِ‌کم من یکی می‌دانم که ممدلی پیش خود فکر می‌کند اگر این رژیم نبود او کجا به مقام و منزلتی می‌رسید؟ و اگر این سیستم فرو بپاشد او کجا دیگر جایگاهی این چنین، هرچند خارج از گود حکومت، خواهد داشت؟

چه بسا انقلابیون بعدی حقوق‌ و مواجب‌اش را هم قطع بکنند، که اگر من تا اون موقع زنده بودم نخواهم گذاشت چنین کنند.
*

ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست

بی‌ باده گلرنگ نمی‌باید زیست ...

خواب دیدم با میانجی‌گری دولت منتخب مردم در وطن‌ام و با وساطت رهبر محبوب و معظم انقلاب، حضرت آیت‌الله العظمی سید علی خامنه‌ای، گفتگوهای صلح بین دولت مسلمان و هم‌کیش سوریه و کشور برادر و دوست همیشگی ایران، اسراییل، در تهران پایتخت میهن‌ام آغاز شده است.

در این گفتگوها استرداد بلندی‌های جولان به سوریه، که در سال 1967 در جنگ شش روزه از طرف اسراییل به‌غنیمت گرفته شده بود، در ازای صلحی دایم و پایدار بین دو کشورهمسایه، مد نظر است.
دولت ایران با تأکید بر افزایش سرمایه‌گزاری‌های توریستی و صنعتی در سوریه و ادامه تأمین نفت آن کشور به ثمن بخس، پرزیدنت بشار اسد را راضی کرده‌است به کینه دایم و به حالت جنگی چندین ساله با همسایه قدرتمندش اسراییل پایان دهد.
چندی پیش نیز ، دولت ایران، با سیاست‌های مدبرانه‌اش و با همکاری و هم‌یاری آمریکا و با کمک همه جانبه کشورهای اروپایی، بویژه کشورهای مسلمان خاور میانه، موفق شده بود خالد مشعل و اسماعیل هنیه و دیگر رهبران تندرو حماس را راضی به هم‌کاری با ابومأزن، رئیس حکومت خودگردان سابق و پرزیدنت فعلی، در برقراری صلحی دایمی با اسراییل بکند.
رهبر انقلاب اسلامی ایران، در مسافرتی که چند هفته پیش به‌شیراز داشت، پس از بازدید از آثار باستانی سه هزارساله وطن‌اش و خواندن فاتحه بر مزار کورش کبیر، طی یک سخنرانی آتشین هر دو کشور اسراییل و فلسطین را برای بستن پیمان دایمی صلح فرا خوانده بود. او خطاب به فلسطینی‌ها گفته بود: دین اسلام دین رحمت و رئوفت است، دین صلح و آشتی‌ست، هر آیه‌ای از قرآن( به‌جز یک آیه) با نام خداوند بخشنده مهربان آغاز می‌شود.

رهبر انقلاب اسلامی گفته بود: کینه تا کی؟ عداوت و دشمنی تا کی؟ تا کنون چه نتیجه مثبتی از سالها دشمنی گرفته‌اید.

او خطاب به‌اسراییلی‌ها گفته بود من درجوار آرام‌گاه کورش‌ای ایستاده‌ام که شما را از اسارت بابلیان نجات داد، بیایید و قول و قرارهایی را که برای صلح دایمی با اعراب داده‌اید به مرحله عمل درآورید، ما در راه برقرای صلح از هیچ‌گونه یاری و کمک دریغ نخواهیم کرد.

ایشان سپس فرمودند: کورش به‌خواب که ما بیداریم و تا برقرای صلح در این منطقه خطیر، و تا تأمین آسایش یهودیان، آرام نخواهیم نشست.



خواب دیدم رهبر انقلاب اسلامی ایران برای بازدید از فلسطین به خاورمیانه سفر کرده‌است. او پس از دیدار از دمشق و بیروت، که به کوشش ایران اسلامی اینک در صلح و احترام متقابل با یکدیگر زندگی می‌کنند و پس از بازدید از شهر غزه و رام‌الله،، به اورشلیم سفر کرده بود و پس از برگزاری نماز در مسجد الاقصی، در معیت یهودی‌ها ایرانی که برای اولین بار به اسراییل سفر می‌کردند، با رئیس جمهور آن کشور دوست، که در بزنگاه حمله وحشیانه صدام عفلقی، به‌یاری ایران شتافته بودند، دیدن کرده بود.

سپس حدود نیم‌ساعت درکنست، پارلمان اسراییل از لزوم صلح بین یهودیان و مسلمانان سخن گفته بود. خبرگزاری‌های جهان به این سفر رهبر ایران بیش از سفر انور سادات در سی سال پیش بها داده بودند.
رهبر معظم انقلاب اسلامی در غزه و رام‌الله قول داده بود برای باز سازی نوار غزه و ساحل غربی رود اردن چندین میلیون دلار کمک بلاعوض در اختیار دولت فلسطین قرار دهد. به انضمام وام‌های طویل‌المدت و بدون بهره یا با بهره نازل در صورت نیاز.

دولت ایران همچنین تأمین نفت پنج ساله کشور تازه تأسیس فلسطین را به‌نصف بهای بازار جهانی به‌عهده گرفته است. در پی این خود گذشتگی مسولین ایرانی برای برقراری صلح بین اعراب و اسراییل، دولت‌های ثروتمند عرب، از جمله کشور پادشاهی سعودی، امارات متحده عربی، کویت، قطر، حتا مالزی و اندونزی نیز، قول همکاری مالی گزاف داده‌اند. حتا کشورهای اتحادیه اروپا، همجنین کشورهای اتازونی و آمریکای لاتین تعهد میلیاردها دلار کمک به دولت فلسطین به‌عهده گرفته‌اند.

دولت مدرن و قدرتمند اسراییل متعهد شده است همکاری وسیعی را چه از نظر تکنولژی صنعتی، کشاورزی یا پزشکی با دولت فلسطین آغاز کند. رئیس دولت اسراییل گفته است با پول‌های کلانی که کشورهای مختلف جهان برای یاری به‌فلسطین در نظر گرفته‌اند و با know how متخصصین اسراییلی، سرزمین فلسطین را در کوتاه مدت تبدیل به یکی از آباد ترین کشورهای خاورمیانه خواهیم کرد. بسیاری از کشورها از جمله ایران متعهد شده‌اند سرمایه‌گزاری های کلان در دو کشور اسراییل و فلسطین انجام دهند.
*
خواب دیدم دولت مصر بخشی از کویر سوزان و بیابان‌های شنی شبه جزیره سینا را در اختیار دولت فلسطین قرار داده است.
کشورهای جهان معتقدند از آنجا که بخش عظیمی از اختراعات و اکتشافات بشری و جهانی توسط یهودیان صورت گرفته است و در فرهیختگی و قدرت ابتکار‌شان شکی نیست ، اسراییلی‌ها قادر خواهند بود با شیرین کردن آب دریای مدیترانه یا دریای سرخ یا با حفر چاه‌های عمیق و با آبیاری قطره‌ای، صحرای سینا را تبدیل به مزارع سرسبز بکنند، که محصول کیبوتص‌هایش نه تنها پاسخگوی نیازهای مردم فلسطین و اسراییل باشند، که حتا به‌کشورهای همسایه و به اروپا نیز صادر شوند.
*
خواب دیدم جوانان فلسطینی به‌جای بستن کمربند انتحاری به‌خود، اینک در کنار برادران اسراییلی‌شان در دانشگاه‌ها و کالج‌های تل‌اویو و اورشلیم و حیفا تحصیل می‌کنند.

خواب دیدم ایران و بسیاری از کشورهای دیگر اسلامی تحصیلات دانشگاهی جوانان فلسطینی را به‌طور رایگان به‌عهده گرفته‌اند.
*
خواب دیم فرهنگستان سلطنتی علوم سوئد اعلام کرده‌است جایزه صلح نوبل سال 2008 به آیت‌الله العظمی خامنه‌ای رهبر و به دکتر محمود احمدی‌نژاد، رئیس دولت ایران تعلق خواهد گرفت.
*
خواب دیدم.....
خواب دیدم.....

!I had a dream

خوانندگان این وبلاگ و جمله دوستانم، دشمنان که ‌جای خود دارند، کم و بیش از دیدگاه من نسبت به‌اسراییل و به خاورمیانه & Co اطلاع دارند و محض آگاهی‌ی کسانی که نمی‌دانند از چه چیز سخن می‌گویم، عرض می‌کنم من به‌عنوان یک ایرانی و به‌عنوان یک مسلمان شیعه، نه با کشور اسراییل دشمنی دارم و نه با قوم یهود و فرزندان اسحاق کینه‌ای. سهل است من سرزمین اسراییل را سرزمین اجدادی قوم بنی‌اسراییل می‌دانم، موطن فرزندان موسی، همان‌هایی که در کتاب آسمانی‌ام قرآن مجید از آن‌ها و از پیامبران آن‌ها به‌نیکی یاد شده است. و قوم یهود را قومی بسیار فرهیخته و سزاوار. کاش همه اقوام مثل آن‌ها چنین فهمیده بودند و چنین مبتکر.
من معتقدم نه‌تنها من، که هیچ ایرانی با اسراییل مشکل ندارد. حتا آقای سید علی خامنه‌ای، حتا محمود احمدی‌نژاد.
آقای خامنه‌ای تا زمانی که به‌مقام معظم رهبری مفتخر نشده بود، کاری به‌کار اسراییل نداشت. حالاش هم کاری با قوم یهود ندارد. او که به‌تر از من می‌تواند قرآن را به روایت‌های مختلف بخواند.

حالا شما بگو! من صهیونیستم؟

*

مشکل این‌جاست که هر جا رهبر قافیه کم ‌آورد سنگی بر می‌دارد و به‌جای این‌که تو سر احمدی‌نژاد بزند به‌طرف یهودی‌های بدبخت پرتاب می‌کند. مرغ عروسی و عزا.
برده دل و جان من دلبر جانان من ...... دلبر جانان من برده دل و جان من
او ، بام‌ای کوتاه تر از بام یهودی‌ها ندیده است، احمدی‌نژاد به اقتصاد مملکت ریده است؟ تقصیر یهودی‌هاست. بلد نیست حرف بزند؟ تقصیر یهودی‌هاست. هاله نور می‌بیند؟ خود و ملت ایران را به سخره گرفته؟ تقصیر یهودی‌هاست. فلسطینی‌ها عرضه زندگی کردن ندارند؟ فقط در خراب‌کاری استادند؟ تقصیر یهودی‌هاست. در منجیل زلزله آمده؟ در تهران سیل جاری شده؟ گناه اسراییل و تقصیر یهودی‌هاست. خلاصه هر جا و هر وقت کم آورد و احساس کرد سایه یک ‌دشمن ضرور آید؛ پای یهودی‌ها را پیش می‌کشد.

حالا شما بگو! من صهیونیستم؟

*
احمدی نژاد هنگام سخن از اسراییل از لاشه متعفن، از مرده سخن می‌گوید. این چه لاشه‌ایست که در تکنولوژی و توسعه اقتصادی و پیش‌رفت صنعتی با کشورهای مدرن جهان پهلو می‌زند؟ آدم وقتی سخنان احمدی نژاد را می شنود خجالت می‌کشد ایرانی‌ست. و او رئیس جمهورش است. نماد یک مملکت، یک رئیس جمهور، این‌جوری سخن می‌گوید؟ این‌جوری گپ می‌زند؟ این جوری استدلال می‌کند؟ به‌قول فلانی، خاک بر سرت.

ما از خود می‌پرسیم: این آقا در کدام طویله دکترایش را گرفته است؟

آقای رهبر! آقای معظم! گیرم از مرد رندی کروبی ترسیدی؛ از موذی‌گری رفسنجانی جا خوردی، ولی مگر آدم نو این مملکت قحط بود؟ قالی‌باف را انتخاب می‌کردی. هم قالی‌اش را می‌بافت هم بله قربان بله قربان می‌گفت، حرف دهنش را هم می‌فهمید. یا سردار زارعی را انتخاب می‌کردی. او در پشت زنان به رکوع و سجود رفته سرداری‌اش می‌کرد، شما هم چفیه فلسطینی بر گردن، رهبری امت را.

یکی به‌من گفت چرا رهبر فقط برای مسلمانان فلسطین دل می‌سوزاند؟ مگر مسلمانان دیگر مسلمان نیستند؟ گفتم چرا هستند ولی آنها چفیه ندارند. گفت ولی مسلمانان کشمیر شال کشمیری دارند! گفتم درست می‌گویی ولی شال کشمیری از حریر و ابریشم ساخته شده. حریر و ابریشم در اسلام حرام است.

حالا شما بگو! من که این حرف‌ها زده‌ام من صهیونیستم؟

*
شما فکر می‌کنید نفرت و کینه هیتلر از یهودی‌ها پایه و اساس داشت؟ در زمان هیتلر و قبل از وی، آلمان هر چه داشت بیش‌ترین‌اش مدیون شهروندان یهودی‌اش بود. ولی هیتلرسرمایه‌های مملکت‌اش را از بین برد، او خر بود، مریض بود، علیل بود، دور از جون احمدی نژاد خُل بود، کِرم داشت.
*
در 1947 سرزمین اجدادی یهود را به سه‌بخش تقسیم کردند. دو بخشش را دادند به فلسطینی‌ها، یک بخش به یهودی‌ها.

یهودی‌ها از همان بخش کوچک بهشتی ساختند. هر بخش دیگری هم که به آنها تعلق می‌گرفت از آن بهشت می‌ساختند. آقا این قوم مبتکر است، سازنده است، هی تو بیا و بگو نابود باید گردد، بگو لاشه است( عجب مرده‌ای! عجب لاشه‌ای!)
فلسطینی‌ها گفتند: لا وُلِک ! یا کُلهُم یا هیچهُم!
دنیا گفت: کلهم که نمی‌شود، به هزار و یک دلیل. فلسطینی‌ها گفتند: پس هیچهُِم ... و ماندند آن‌جور که دوست داشتند. حالا احمدی نژاد بیاید و یفه بدرد.

و طرفداران‌اش بیایند و بگویند من صهیونیستم.

شما بگو! من صهیونیستم.
*
ذوب‌شدگان در ولایت جهل معتقدند من که می‌گویم ایران و اسراییل پیوند فرهنگی با هم دارند، من که می‌گویم ما هیچ دشمنی با هم نداریم به‌عکس می‌توانیم با کمک یک‌دیگر کشورهای مان را آباد کنیم، می‌گویم ما دو تا منافع مشترک داریم، دعوای آن‌ها با همسایگانشان دعوای ما نیست، به‌ما مربوط نیست، آن‌ها می‌گویند من صهیونیستم ، می‌گویند لابد حقوق باز نشستگی‌ام را از «موساد» و «سیا» می‌گیرم. یعنی حدود سه‌هزار دلاری که دولت آلمان بابت مالیات و بیمه و حق باز نشستگی ماهیانه از حقوق‌ام کسر می‌کرد، بر خلاف قانون مصادره کرده است. تا موساد و "سیا" از جیب مالیات دهندگان‌شان حقوق بازنشستگی مرا به‌پردازند. حالا چرا و به‌چه دلیل برای این ذوب شدگان مهم نیست، مهم بدنامی، مهم تهمت و افترا است، که در جمهوری اسلامی از شیر مادر حلال‌تر است.

بههر حال این یکی می‌گوید چه‌گونه‌است که این ناخدا این چنین بی‌پروا از اسراییل جانب‌داری می‌کند؟ نکند او در سرزمین‌های اشغالی زندگی می‌کند؟ و آن دیگری می‌گوید او صهیونیست است...

من از شما می پرسم! شما بگو! آیا من صهیونیست‌ام؟

اگر از خودم بپرسید می‌گویم: آری، صهیونیست یعنی وطن‌پرست... آری من یک صهیونیست‌ام، من یک وطن‌پرستم...

*

دعوا بر سر این نوشته من است :« برگی از دفتر خاطرات

*

بعضی جاهای این جدل از لحاظ نوشتاری قاطی پاتی هست، که تقصیر من نیست. من فقط کپی کردم.

بخش‌هایی را هم حذف کردم و گرنه مطلب طولانی می‌شد.

***

:
نگارنده ی نخستین : ارژنگ
البته .بنده هم دشمن هر كسي هستم كه بر ضد ايران و ايرانيان سخن بگويد.اما دوست من، شما اول با ارائه ي اسناد و شواهد معتبر نشان دهيد كه ناصر بر عليه ايران و ايرانيان سخني گفته است، بعد من هم با شما همراه خواهم شد.بر طبق كدام ديدگاه دفترچه خاطرات يك ناخدا سند معتبر است ؟من هم مي توانم براي شما يك دفترچه خاطرات ديگري بياورم كه كاملا ضد اظهارات اين ناخدا باشد، آيا شما آنها را دربست خواهيد پذيرفت ؟

.
البته .بنده هم دشمن هر كسي هستم كه بر ضد ايران و ايرانيان سخن بگويد.اما دوست من، شما اول با ارائه ي اسناد و شواهد معتبر نشان دهيد كه ناصر بر عليه ايران و ايرانيان سخني گفته است، بعد من هم با شما همراه خواهم شد.بر طبق كدام ديدگاه دفترچه خاطرات يك ناخدا سند معتبر است ؟من هم مي توانم براي شما يك دفترچه خاطرات ديگري بياورم كه كاملا ضد اظهارات اين ناخدا باشد، آيا شما آنها را دربست خواهيد پذيرفت ؟

سید علی خامنه‌ای، رهبر معظم انقلاب، به‌پیروی ازاستاد فیلسوف شهید مطهری، که تخصص‌اش، دشنام‌دادن به سنت‌های ما بود و نیاکان ما ایرانیان را خر و احمق می‌نامید [اینجا]، در بازدید شاهانه‌اش از شیراز سعی کرده است، با سفسطه و عوام‌فریبی و با زدن یکی به‌نعل یکی‌ به‌میخ، حرمت، اقتدار و عظمت رهبری‌ خویش را در توهین به اجداد ما ایرانیان و به آثار باستانی تخت‌جمشید[ + ] نشان دهد.
او، مدهوش از قدرت لایزالی، که مفت و مجانی و از برکت و لطف شیخ رفسنجان به دامن‌اش غلطیده‌ است، از استبداد بانیان ایران‌ سخن گفته است. از جباران تاریخ ایران‌زمین یاد کرده است. گوئیا در سه هزار سال پیش حکومت‌های جهان، بویژه در خاورمیانه، بخصوص در سرزمین اجدادی مقام معظم رهبری، یعنی حجاز، با آزادمنشی، دموکراسی‌ی پارلمانی و با آزادی احزاب توأم و هم‌راه بوده است. یا هم‌اکنون، تحت لوای رهبری خودش، آزادی و حریت در ایران برقراراست.

تا همین هزار و پانصد سال پیش، در سرزمین برهوت حجاز، آن‌ جا که نه از فرهنگ نشانی بود و نه از تمدن اثری، آن‌گاه که بزرگ‌ترین دغدغه‌ی زنان زاییدن دختر بود، مبادا پدر از خجلت و شرمندگی بین کس و ناکس، نوزاد را زنده به‌گور کند، آری در آن زمان و بسیار پیش‌تراز آن، زنان ایرانی به مقام فرماندهی و پادشاهی می‌رسیدند و در کسوت افسری و در امور مملکت‌‌داری افتخار می‌آفریدند.

*
ای‌کاش درحوضه‌های علمیه‌ی مذهبی و در مدارس تولید آخوندی، علاوه بر تدریس آداب غسل و تیمم، شک بین یک و دو و چگونگی جماع با حیوانات اهلی و وحشی و استمنا با ذوالحیاتین، کمی هم به تدریس و تلمذ درتاریخ پر افتخار وطن فعلی‌شان ایران می‌پرداختند، تا کسانی نظیر آقای سیدعلی جوادی حسینی خامنه‌ای، که ردای رهبری هفتاد میلیون ایرانی را بر دوش می‌کشد، چنین بی‌گدار به‌آب نزند.

ولی من شخصا بر این باورم: ممکن نیست آخوندی مثل خامنه‌ای، که از حدود هفتاد سال پیش تا کنون در این سرزمین زیسته است، دری به‌تخته خورده قبای آیت‌الهی و ردای رهبری به‌تن کرده‌است، از تاریخ‌این مرز و بوم بی‌‌خبر باشد.
بدین سبب این پرسش مطرح می‌شود: آیا این دشمنی با ایران و ایرانی، یک نوع مرض واگیر، یک اپیدمی آخوندیسم نیست؟ یک نوع عداوت فطری و کینه شتری با این سرزمین و با تاریخ‌اش نیست؟ که با شیر اندرون رفته و با جان بدر رود؟‌ که از هزار و چهار صد سال پیش، با حمله تازیان وحشی به این مرز و بوم، آغاز و در ژن این قوم پنهان مانده است؟

این خود مسأله‌ و مطلبی‌ست برای پژوهش و تحقیق در دانشگاه‌ها، در ایران آینده؟

و گر نه به چه سبب چنین ستم کردند حجاج‌ابن یوسف‌ها بر ‌ایرانیان؟ چگونه ممکن است خامنه‌ای‌ها، خلخالی‌ها، عمامه‌سفیدان و دستار سیاهان، این چنین بی‌خیال کورش‌ای، که حدود سه‌هزار سال پیش منشور حقوق بشر را نوشت، کورش‌ای که نام‌اش به‌نیکی در کتاب آسمانی تورات یاد شده‌است و اعمال و کرداراش مایه افتخار هر ایرانی‌ وطن‌پرست ‌است، جبار و مستبد نامیده شود؟

چرا ؟‌ به چه دلیل؟ مگر ما ایرانیان به اجداد این‌ قوم، توهین می‌کنیم؟ این چه پدرکشتگی، این چه نفرتی‌ست که این‌ها از ایران و ایرانی دارند؟ گرچه ایران همه چیز به این‌ها داده است؟ هویت، مقام، تمول، شخصیت؟

می‌گوید جبار! جبار در مقابل چه کسی؟ در مقابل دوست یا دشمن؟ آیا کورش‌ای، که در جای ‌جای تاریخ از او به ‌نیکی یاد شده است، جبار بوده است؟ آیا شما دست‌نوشته‌ای، مدرکی، چیزی دارید که ما از آن بی‌خبریم؟ آیا کورش‌ای که قوم موسی را از اسارت طولانی بخت‌النصر در بابل نجات داد جبار بوده است؟
آقای خامنه‌ای خودت هم می‌فهمی چه می‌گویی؟ گیرم که دهان همه رسانه‌های درونی را بسته‌ای و انتقاد‌های برون‌مرزی را سانسور و قیلتر می‌کنی و در راه اشاعه خفقان بیش‌تر و ایجاد محیطی گورستانی و گسترش حکومت مطلق اسلامی! آدم‌کشان حرفه‌ای‌ را به بریدن گلوی دگراندیشان فرمان می‌دهی. بیا و از سرنوشت شاه پیشین عبرت گیر؟ هرچند او ثلث شما‌ها ظلم روا نداشت؟

آیا از سرگذشت فرعون، نمرود، حتا از سرگذشت صدام تکریتی و دیگر مستبدان تاریخ پند نمی‌گیری؟ آیا شما هم می‌خواهی روزی ایرانی‌ها از سوراخی بیرون‌ات بکشند و شپش‌های ریش‌ات را بشمرند؟ آیا می‌دانی همه این‌ها که دورت را گرفته‌اند در روز مبادا هیچ‌‌یک به‌دادت نخواهند رسید؟ همانطور که اطرافیان آن پدر و آن پسر به‌دادشان نرسیدند؟ و خود هر کدام به سوراخی خزید؟
آقای خامنه‌ای، آیا می‌دانی که با حکومت مطلق‌ات کاری می‌کنی که بعد از تو و حکومت الاهی‌ آخوندی‌‌ات! هیچ روحانی جرأت نکند با لباس آخوندی در ملأ عام ظاهر شود؟ شاید من و تو زنده نباشیم، ولی این نوشته‌ها، این اخطارها، در تاریخ و در پهنه اینترنت و برای آیندگان باقی خواهند ماند.

نکنید این‌طور که بکنند شما را بیرون از این مملکت، همان‌طور که شما را آوردند و جاه و مقام دادند.

تا دیر نشده به‌خود آیید، هرچند می‌دانم نصیحت در گوش آخوندان، آب در هاون کوبیدن است

گفتم: هان، چه خبر تازه؟
گفت: شما که بیش‌تر و به‌تر از ما با خبر و در خبرید.

گفتم: خُب، شما هم که چندان بی‌خبر نیستید! خصوصا که از امداد‌های غیبی هم بی‌نصیب نمانده‌اید.

گفت: لابد شنیده‌اید آقای خامنه‌ای در شیراز سخنان نغزی اظهار فرموده‌اند!
گفتم: این خبر تازه نیست. ولی خوب بگو ببینم چی گفته، که حرف‌اش در صدر اخبار ذهن‌ات جا گرفته است؟
گفت: یک ایرانی وطن‌دوست از ایشان پرسیده‌است: اینک که مقام معظم رهبری به‌شیراز تشریف‌فرما شده‌اند آیا وجود مبارک قصد دارند قدم‌رنجه فرموده‌ و از آثار باستانی وطن، مثلا از تخت‌جمشید، هم دیداری به‌عمل بیاورند؟
گفتم: خُب، رهبر چی جواب داده؟
گفت: آغا رو کرده به یکی از ملتزمین رکاب و پرسیده: مگر برنامه رأی‌گیری یا انتخاباتی یا چیزی از این‌جور بازی‌ها در آینده نزدیک در پیش داریم؟

طرف پاسخ داده: نه آغا نداریم، انتخابات مجلس هشتم که تموم شد. تا انتخاب رئیس‌جمهور جدید هم فعلا کلی وقت است.

آقا گفته: خُب ... پس ما چرا و به‌چه دلیل حالا دم از ناسیونالیسم و از ایران و عشق به‌ وطن و دم از تاریخ و ملی‌بازی و این‌جور چیزها بزنیم؟ مگه بی‌کاریم؟ برای خالی نبودن عریضه یه‌کم از حافظ و سعدی، گل و بلبل شیراز تعریف می‌کنیم بعد هم می زنیم به صحرای کربلا و از آخوند‌های شهید و از امام‌زاده‌های خودمون تمجید می‌‌کنیم و سر و ته قضیه را هم می‌آوریم.

هر وقت هم انتخاباتی و قرار بر رأی گیری شد امر می‌فرماییم چند دفَعه آهنگ « ای ایران ای مرز پُر گُهر...» و چند تا بشکن و ضرب و تنبک و بابا کرم از طریق صدا و سیما پخش بکنند و باز برای مدتی مشغول‌شان می‌کنیم تا دفعه دیگر.
آن ایرانی وطن‌دوست، که گویا سخنان گُهربار رهبر را نشنیده بوده‌است، مجددا می‌پرسد: آقا، می‌بخشیدها! شما قصد بازدید از تخت....
آقا بلافاصله حرف‌اش را قطع کرده و می‌توپد: برو پی کارت بچه! « این‌ آثاری که تو می‌گویی نشان از جّبارانی دارند، که در دل آدم ایجاد خشم و نفرت می‌کنند». تو از من می‌خواهی به‌دیدن آثار مستبدین و جبارانی بروم، که به‌قول امام (ره) دوهزار و پانصد سال ما را مستعمره کرده بودند؟

سپس آقا با انگشت دست چپ اشاره‌ای می‌فرمایند. بلافاصله چند تا گردن‌کلفت از اعضای بادی‌گارد کتف طرف را می‌گیرند و کشان کشان می‌برند و در فاصله چند ده متری ول‌اش می‌کنند و آهسته تو گوش‌اش نجوا می‌کنند: اگه دوباره به‌آقا نزدیک شدی اخته‌ات می‌کنیم.
*
گفتم: خُب خُب ... دیگه چی شد؟
گفت: هیچی آقا، می‌خواستید چی بشه؟ طرف از ترس اخته شدن دودستی خایه‌هایش را چسبیده و رفته گوشه‌ای کز کرده و زیر لبی هرچه دل‌اش خواسته بد و بیراه نثار جمهوری اسلامی کرده است، کار دیگری که از دست‌اش ساخته نبوده.

گویا از جمله غُر زده است که : حرام‌ات باد نانی را که از این مملکت می‌خوری! نامبارک باد بر تو خرقه‌ای را که به‌نام رهبری ملت ایران پر تن کرده‌ای، که این خرقه و درگاه را مدیون همین کورش و داریوش هستی، مدیون همین به‌قول خودت جبارانی هستی، که ایران را ساختند، کشوری را، ملتی را پایه‌ریزی کردند تا قرن‌ها بعد اجدادت به آن حمله کنند و غصب‌اش کنند و تا تو بیایی و بر تاج و تخت کیانی‌‌ آن‌ها تکیه بزنی و کورش، که اولین منشور حقوق بشر را نوشت، جبار و مستبد خطاب کنی! حرامت باد... حرامت باد...
شما همه‌تان مثل هم هستید. مگر اون رئیس‌جمهورتان، آخوندخاتمی، آن به‌قول خودش تدارک‌چی، نبود که دایم می‌گفت: مصلحت نظام بر مصلحت ایران و ایرانی ارجحیت دارد؟
ما سرانجام متجاوزین تازی را از ایران بیرون ریختیم، نوبت شما هم می‌رسد. دیر و زود داره سوخت و سوز هم خواهد داشت.

*
گفتم: چه میگی عامو؟ مگر جرأت داشت در میان اون‌همه پاسدار و جاندار و سرباز و جانباز و چه و چه این حرف‌ها را بزنه و اخته‌اش نکنند؟
یک دفعه با انگشت رو برو را نشان داد و گفت: اومد...اومد...« اشتراسن‌بان » اومد، من رفتم، و بدو بدو خودش را به‌ « تراموا » رسانید. در حالی‌که سوار می‌شد داد زد: خدافظ،... سلام برسونین...

و مرا با یک عالمه سؤال جا گذاشت.
مثلا می‌خواستم ازش بپرسم تو از کجا فهمیدی طرف این حرف‌ها را گفته؟ مگر به تو تلفن کرده؟ یا چت کرده‌اید؟ یا با گوگل تاک گپ زده‌اید؟ نکنه تو هم از عالم غیب خبر داری؟

می‌خواستم به‌پرسم: بالاخره تکلیف طرف چی شد؟ زنده‌ماند؟ اخته‌اش کردند؟ آقا محمد خان قاجارش کردند؟ نکردند؟

... نه‌خیر... رفت که رفت ...
اگر باز دیدم‌اش حتما ازش می‌پرسم، شما را هم یقینا از ماجرا آگاه می‌کنم...

شست سال غرور و افتخار و سربلندی، شست سال شکوه و رونق و ترقی و پیشرفت ...
ملت یهود از سرزمینی برهوت و از کویری سوزان بهشتی ساخته است که توسعه اقتصادی، صنعتی، بویژه تکنولزی و فن‌آوری‌اش به کشورهای توسعه یافته غرب پهلو می‌زند و رقیب می‌طلبد و زبانزد خاص و عام و مایه رشک دوست و دشمن است ( خود به‌اقتضای شغلی رفتم و دیدم و آفرین گفتم ).
بی شک کم‌تر ملتی‌ در تاریخ سراغ داریم، که هم‌چون ملت یهود ‌آزار دیده باشد، زجر و شکنجه و زندان کشیده و قتل عام شده باشد. تجربه دوهزار سال آواره‌گی، از سرزمینی به سرزمین دیگر، از کشوری به‌کشور دیگر، سرگردان در گوشه و کنار اروپا و آسیا، سنگ زیر آسیاب‌شان کرد.

و هر جا که رفتند و در هر نقطه که ساکن شدند، آباد کردند و غرور آفریدند و فراموش نکردند سرزمین پدری را. اتحاد و امید رسیدن و مجدد به‌وطن را، اورشلیم را...

و سرانجام رمز «ان‌الله مع‌الصابرین» به‌حقیقت پیوست. تا کور شود هر آن که نتواند دید.

*
شست سال پیش در چنین روزی تولدی دیگر روی داد و رسیدند این ملت متمدن و سزاوار به‌آرزویی که اجدادشان نسل به‌نسل در دل می‌پرورانیدند: سکونت در سرزمین آباء و اجدادی، تا بگویند: آواره‌گی‌ی دوباره؟ هرگز! هالوکوست دیگر؟ هرگز!
*
سرزمین پراکنده آلمان‌، که بیسمارک، متحد و پهناورش کرد، در اوایل قرن بیستم میلادی، همانند بسیاری از ممالک دیگر اروپا، کشوری بود پیشرفته، که چار نعل به‌سوی صنعتی‌شدن می‌تاخت.

دلیل پیشرفت و توسعه هر کشور را در آن ایام، در قرون هیجده و نوزده و اوایل قرن بیست، قدرت جنگی و مصاف رزمی آن کشورتشکیل می داد. یا چنین وانمود می‌کردند که این‌جور است. آلمان نیز، یکی پس از دیگری، زیر دریایی و کشتی جنگی می‌ساخت و به آب می‌انداخت و با این کارش ترس و ظن و تردید در دل همسایگان‌اش می‌کاشت. تانک و توپ و هواپیما سازی‌شان به‌جای خود محفوظ،، که در صنعت فولاد سازی، استاد بودند در جهان.
آلمان، برای نشان‌دادن برتری اقتصادی و جنگی‌اش، با قدرت‌های اروپایی آن زمان در افتاد ولی بدشانسی آورد و جنگ را باخت. با این‌حال، پس‌از تسلیم، هنوز چنان اندوخته علمی و ثروت مالی داشت، که نه تنها از عهده پرداخت خسارت‌های سنگین به کشور‌های پیروز برآمد، که در مدتی کوتاه، باز به‌چنان توسعه و پیشرفتی رسید، که مسبب جنگ دیگری در اروپا و جهان شد، حتا قرارداد تسلیم بدون قید و شرط «ورسای» پس از جنگ جهانی اول، جلودارش نشد، آن را پاره کرد و به‌دور ریخت. این بار تقریبا با همه کشورهای اروپایی و حتا کشور‌های ماوراء بحار در افتاد و زیر دریایی‌ها و کشتی‌های جنگی‌اش، در این‌طرف اقیانوس اطلس، امان از انگلیس گرفته و خواب از چشم چرچیل ربوده بودند و در آن سمت از دریای آتلانتیک، در مقابل ‌بنادر آمریکا، کمین می‌‌کردند و هر شناوری که قصد ورود یا خروج از بندری را داشت به‌قعر دریا می‌فرستادند.

یک پیر مرد هشتاد و دوساله آلمانی، که در زمان جنگ جوانی بیش نبوده است، در مقابل پرسش من که چرا ملت آلمان این چنین شیفته نازی‌ها شده بود؟ گفت: وقتی به‌عنوان دانش آموز دبیرستان به نقشه جهان ، که در کلاس درس آویزان بود نگاه می‌کردم، از شمال تا جنوب، از شرق تا غرب اروپا، تا سواحل شمال آفریقا و دامنه غرب دریای مدیترانه، همه جا پرچم آلمان در اهتزاز بود، همه جا مال ما بود. چگونه احساس غرور نکنم و دستم را به‌عنوان سلام هیتلری بالا نبرم؟
*
این‌همه نوشتم تا بگویم آلمان، که اینک سال‌هاست وطن دوم من شده‌است، و با تاریخ‌اش همان‌‌گونه آشنا هستم که با تاریخ زادگاه پرافتخارم ایران، در قرون هژده و نوزده و اوایل قرن بیست، بدون علم و دانش و تکاپوی یهودیان الیت و فرهیخته‌‌اش، هرگز به چنان قدرت اقتصادی و اجتماعی و علمی و فرهنگی نمی‌رسید، که به آن رسیده بود.

و چه خوب که آلبرت آینشتاین یهودی بود و از آلمان فرار کرد و گرنه آلمان‌ها قبل از آمریکا به بمب اتم دست می‌یافتند.

*
چه شد که شخصی نظیر هیتلر چنان نفرت پیدا کرد از این قوم فرهیخته؟ و آن چنان دشمن دشمن کرد و ناروایی در حق آنان روا داشت، که جمع کثیری از ملت آلمان هیپنوتیزم شدند، دیوانه شدند، و حتا هم‌اکنون، پس از گذشت 65 سال از پایان جنگ، آن‌گاه که من در مجالس پیر‌مردان آلمانی شرکت می‌کنم و سخن به‌نیکی از اسراییل و قوم یهود بر زبان می‌آورم، آن‌ها به‌اعتراض و به‌نشان نفرت کور، نیم متر از روی صندلی می‌جهند و دندان قروچه می‌‌کنند و صرفا به‌احترام و ملاحظه من از توهین لب فرو می‌بندند ولی با شنیدن نام یهود کم مانده‌است از شدت خشم منفجر شوند یا سکته کنند!

شگفتا! بدون این‌که علت نفرت‌ کورشان را، حتا اینک که لب گورند بدانند؟ راستی چرا؟ در مقابل پرسش من که چرا و به‌چه دلیل این‌همه نفرت؟ هیچ پاسخ منطقی و مستدلی ندارند.
و مقایسه می‌کنم این نفرت کور را با نفرتی که آخوندها در وطن‌ اصلی‌ام ایران، از اسراییل و از قوم تاریخی یهود در ذهن مردم کاشته‌اند. که من شخصا می‌دانم انگیزه‌ای جز دشمن‌تراشی برای فرار از بی‌عرضه‌گی خویش در مقابله با معضلات اجتماعی-اقتصادی و رو یا رویی برای حل مشکلات و بهانه‌ برای بر سر قدرت ماندن ندارند و با این ترفند‌ها و عوام‌فریبی‌ها سر مردم بی‌چاره را گرم نگه‌می‌دارند، که برای حفظ قدرت، دین و مذهب و تاریخ را هم به‌هم ریخته‌اند؟

*
سؤال من این‌است: روحانیونی که تأکید بر دشمنی با یهود دارند و ادعای مسلمانی می‌کنند، چرا کتاب آسمانی را محترم نمی‌شمرند و به محتوای‌اش احترام نمی‌گذارند؟ مگر قران مجید جا به جا و در آیه‌های متعدد از قوم یهود و اولاد ابراهیم، و از یعقوب و اسحاق و شعیب و یحیا و ذکریا و یوسف به نیکی یاد نمی‌کند؟ پس این همه نفرت از قوم یهود چرا؟

که البته سعی می‌کنند به‌ظاهر آن را در پوشش مخالفت با موجودیت کشور اسراییل نشان دهند؟
قبول می‌کنم آن‌ها، آخوندها، با ایران بیگانه‌اند و دل‌ در گرو مهر ایران ندارند، مگر زمانی که منافع مادی و سود قدرت‌طلبی‌‌شان ایجاب کند، ولی مسلمان که هستند! پای‌بند قرآن که هستند! ابراهیم خلیل‌الله را که قبول دارند! و بارها در مساجد دست به دعا برداشته‌اند و دعای « یا مُلیَن‌الَحدَیدِ لِداوودِ عَلیه‌الَسلام» را زمزمه کرده‌اند .

و سلیمان‌بن داوود را می‌شناسد و قبول دارند شخصیت ممتاز این پیامبر را. پس این چه کینه شتری‌ست که آقای خامنه‌ای و آخوندهایش از پسرعموهای خویش دارند؟

می‌دانم خود ادعای دیگری دارند ولی هم من و هم مردم جهان می‌دانیم آخوند دروغ می‌گوید، سفسطه می‌کند، عوام‌فریبی می‌کند، زبان‌اش با دل‌اش همراه نیست. هرجا بد از یهود می‌گوید یک‌جور کینه و دشمنی، نفرت و انزجار در لحن‌اش آشکاراست و هر جا سعی بر‌مصلحت‌ خیر‌خواهانه و سخن‌گویی به‌ظاهر بی‌طرف دارد، دُمب خروس در آستین‌اش هویدا می‌شود.
*
وجود اسراییل ضامن صلح در خاورمیانه و جهان و ضامن صلح در ایران است. اگر آقای خامنه‌ای و آخوند‌هایش این مسأله را درک نمی‌کنند، نمی‌توانند به‌این حقیقت پی ببرند یا قدرت‌طلبی مطلق کورشان کرده‌است، تقصیر ملت ایران چیست که باید چوب نادانی آنها را بخورند؟
*
اگر سرزمین فعلی اسراییل را به فلسطینی‌ها داده بودند و نوار غزه و ساحل غربی اردن را به اسراییل، هم اکنون نوار غزه و ساحل غربی رود اردن بهشت برین بود و سرزمین فعلی اسراییل لجن زار...
*
اگز فلسطینی‌ها گول احمد شوقیری‌ها و گمال عبدالناصرها و حافظ اسد‌ها نخورده بودند، اینک شست سالگی مملکت آن‌ها را هم جشن می‌گرفتیم. در عوض هم اکنون، که اسراییل با سرافرازی مشغول برگزاری جشن و سرور است، فلسطینی‌ها در پرتو رهبری داهیانه ابو زیمبل، شیخ هانیه، نه برق در نوارغزه دارند و نه آب. و حزب‌الله شیعه در لبنان برادران سنی خود را می‌کشد و بکش بکش است در خیابان‌ها یا بقول خودشان محشر کبرا‌ست در طرق و شوارع. و فرودگاه بین‌المللی بیروت را محاصره و قفل می‌کنند و به ریش دولت منتخب می‌خندند، که وَه چه استادند در این جورکارها!
آیا تا کنون دیده‌اید که یهودی‌ها با هم بجنگند؟ و هم‌دیگر را تکه پاره کنند؟

ببین تفاوت رَه از کجاست تا به‌کجا!
*
تا حکومت اسلامی در ایران برقرار است و حیات و موجودیت و صلاح خویش را در جنگ و دعوای خاورمیانه می‌بیند، که می‌بیند، تا خالد مشعل‌ها و اسماعیل هانیه‌ها سرنوشت فلسطین را رقم می‌زنند، ملت بدبخت فلسطین هرگز صاحب سرزمین و وطنی نخواهد شد و حتا یکسالگی‌اش را هم جشن نخواهیم گرفت، چه رسد به شست سالگی... این جمله قصار را هم بر مزار من حک کنید.
*
مبارک باد استقلال و تولد دوباره اسراییل. درود بر این ملت فرهیخته و سلحشور.

*

در سربلندی و بزرگ‌داشت کشور اسراییل ایرانی‌زادگان نیز، در مقامات کشوری و لشکری، سهیم بوده‌اند. به‌امید روزی که ایران و اسراییل، همانطور که تاریخ کهن‌ دو کشور گواه‌است، در آینده نیز دست در دست یک‌دیگر، در همه زمینه‌ها همکاری و مساعی دوباره نصیب شان شود و بازهم زانو به‌زانو و دوش به‌دوش در صلح و صفا زندگی کنند.